Kajian
Berkaitan Perkembangan Kemahiran Motor dalam Pendidikan Jasmani
Pada awal tahun 1931, Shirley (petikan
Isaacs & Pyne, 2002) telah membuat kajian terhadap bayi seramai 25 orang
mengenai obesiti yang mempengaruhi penglibatan perkembangan motor. Hasil kajian
menunjukkan bahawa bayi yang mempunyai obesiti menyebabkan mereka lambat
melakukan pergerakan untuk berjalan. Ini disebabkan oleh bebanan yang
ditanggung oleh mereka dalam melakukan pergerakan. Bukti ini dapat
diperkukuhkan lagi apabila Jaffe dan Kosakov (1982) membuat kajian yang sama
dan hasil yang diperoleh juga sama seperti kajian yang dibuat oleh Shirley.
Umur, jantina dan
komposisi badan juga mempengaruhi kanak-kanak dalam melaksanakan kebolehan asas
motor. Ini terbukti apabila pada tahun 1983, penyelidik Pissanos, Moore dan
Reeve (petikan Isaacs & Payne, 2002) membuat kajian terhadap kanak-kanak
lelaki dan perempuan yang berusia 6 hingga 10 tahun dengan menggunakan
“Skinfold Fat Test”. Kajian ini juga disokong oleh Isaac dan Pohlman’s (2000)
di mana mereka menyatakan bahawa peningkatan berat badan akan mempengaruhi
pencapaian keupayaan kemahiran asas motor sepertimana penyelidik membuat ujian
lompat berdiri (vertical jump) terhadap murid sekolah rendah yang berumur 7
hingga 11 tahun.
Miller (1978)
menyatakan bahawa proses pembelajaran kemahiran pergerakan asas berlaku ketika
kanak-kanak berusia 3 hingga 5 tahun. Beliau telah menjalankan kajian mengenai
program pengajaran yang berkaitan dengan arahan yang boleh meningkatkan
kemahiran asas pergerakan, apabila mereka mencapai tahap kematangannya.
Pembinaan motor kanak-kanak juga berlaku ketika usia mereka 2 hingga 6 tahun.
Kajian ini dilakukan pada tahun 1973 oleh Sinclair (petikan Gallahue, 2002),
apabila keputusan daripada analisis ‘longitudinal film’ yang dibuat menyatakan
bahawa 25 pergerakan dalam andaian permulaan untuk memberi galakan ianya maju
adalah dalam jarak masa 6 bulan. Oleh itu, kemahiran pergerakan boleh
diperolehi ketika awal kanak-kanak lagi. Manakala William’s (1970), membuat
kesimpulan bahawa keupayaan pergerakan kanak-kanak berlaku ketika berusia
antara 3 hingga 6 tahun lagi dan pergerakannya lebih meningkat seiring dengan
peningkatan umur mereka.
Johnson (1962)
menyatakan bahawa umur dan ‘motor performance’ mempunyai hubungkait. Beliau
membuat kajian terhadap kanak-kanak lelaki dan perempuan daripada tahun 1
hingga tahun 6 dan di dapati skor variasi motor yang diperolehinya dapat
menunjukkan dengan jelas ketika mereka pada tahap yang ke-5. Pada tahun 1969
Cratty dan Martin (petikan Gallahue, 2002) juga menyatakan bahawa umur dan
‘motor performance’ mempunyai hubungkait. Kajian ini dilakukan terhadap
kanak-kanak yang berusia 4 hingga 12 tahun dan didapati ianya mengikut urutan
dalam hasil kajian yang diperolehinya dari segi variasi lokomotor, manipulatif
dan persepsi abiliti (keupayaan).
Kajian tentang
hubungan antara umur, ketinggian dan berat badan dengan ujian yang melibatkan
larian, lompatan dan balingan dilakukan oleh Espenchade (1963). Kajian yang
dijalankan melibatkan 7600 orang pelajar yang berumur 10 hingga 18 tahun.
Berdasarkan kajian tersebut didapati kolerasi antara ujian prestasi dengan
ketinggian, berat badan untuk setiap peringkat umur adalah rendah. Angkubah
jarak balingan dan ketinggian bagi lelaki berumur 13 tahun menunjukkan kolerasi
yang tinggi. Di samping itu, norma prestasi berdasarkan faktor umur turut
dibentuk.
Kajian mengenai
perbezaan umur dan jantina terhadap kanak-kanak yang berumur 3 hingga 6 tahun
telah dilakukan oleh Morris, William, Atwater & Willmore (1982). Dari segi
faktor jantina, murid lelaki dalam kumpulan umur yang sama, mempunyai skor
ujian yang lebih baik berbanding dengan murid perempuan dalam ujian membaling,
lari pecut dan lompat berdiri. Perbezaan di antara jantina dalam prestasi kemahiran
motor telah berlaku lebih awal lagi, iaitu semasa murid di peringkat prasekolah
lagi (Morris et al.,1982). Perbezaan ini lebih ketara lagi apabila murid
perempuan sedang meningkat umur. Rubin, Fein & Vandenburg (1983) dan Rogers
& Sawyers (1988) dalam satu kajian telah dilakukan ke atas murid-murid
prasekolah berkaitan kemahiran motor melalui bermain. Beliau berpendapat bahawa
bermain, bergerak dan melakukan aktiviti fizikal adalah sangat penting dalam
perkembangan sosial mereka. Beliau juga berpendapat bahawa Pendidikan Kemahiran
Motor adalah satu tanggungjawab untuk menyediakan maklumat kepada kanak-kanak
tersebut berkaitan dengan kebolehan dirinya dan juga prestasinya.
Setiap kajian yang
dijalankan turut melibatkan lakuan motor ke atas kanak-kanak berkeperluan khas
dan tidak hanya tertumpu kepada lelaki dan perempuan dewasa sahaja. Kajian
lakuan motor di antara kanak-kanak normal dengan kanak-kanak terencat akal
(educable mentally retarderal) telah dijalankan oleh Dobbins (1981).
Berdasarkan Johnson dan Nelson (1986), didapati bahawa kekerapan latihan dan
pembelajaran membolehkan kanak-kanak terencat akal mengatasi kanak-kanak normal
dalam beberapa aktiviti lakuan motor.
Ujian
lakuan motor ‘ Barrow Motor Ability Test’ oleh Barrow (1954), menggunakan subjek
daripada pelajar lelaki kolej. Hasil daripada kajian, dua set bateri ujian
diperkenalkan oleh Barrow. Bateri ujian pertama terdiri daripada enam item
iaitu lompat jauh berdiri (kuasa), lontar softball (koordinasi lengan bahu),
larian zig zag (ketangkasan), lontar bola segar (kekuatan), lantun bola ke
dinding (koordinasi mata – tangan), dan lari pecut 60 ela (kepantasan). Bateri
ujian kedua terdiri daripada tiga item iaitu lompat jauh berdiri, lontar bola
segar dan larian zig zag. Pada asalnya ujian ini, mempunyai lapan item ujian
iaitu termasuk keseimbangan dan kelembutan tetapi enam sahaja digunakan
(seperti di atas). Ini kerana enam ujian ini yang dipilih dapat menjangkakan
sebanyak 70% varian keupayaan pelajar.
Hasil kajian Revie
dan Larkin (1993) menunjukkan bahawa guru Pendidikan Jasmani tidak berupaya
mengenal pasti murid yang mempunyai masalah perkembangan motor. Perkara
tersebut berlaku kerana didapati guru kurang latihan profesional dalam aspek
lakuan motor kanak-kanak.
Pada tahun 2001,
Achuldheisz dan Mars telah menjalankan kajian untuk mengenal pasti perhubungan
antara penyeliaan aktif guru dengan tahap aktiviti pelajar. Oleh itu, beliau
telah melakukan kajian ke atas lapan orang pelajar dari sekolah menengah rendah
yang dipilih secara rawak menjalani ujian selama dua minggu. Aktiviti yang
dipilih adalah kemahiran dalam permainan bola keranjang. Kajian mendapati,
peningkatan tahap aktif daripada 60% kepada 76% pada hari ke empat dan ke lima
penyeliaan aktif guru. Manakala pada hari ke enam, penurunan tahap aktif
berlaku daripada 76% kepada 46% apabila guru melakukan penyeliaan yang pasif.
Hasil daripada kajian tersebut, Achuldheisz dan Mars telah membuat rumusan
bahawa penyeliaan aktif berupaya meningkatkan penguasaan dalam kemahiran
berkaitan dengan aktiviti fizikal.
Kajian awal tentang
ujian kemahiran asas motor dan kecergasan fizikal telah dilakukan oleh AAHPER
(Amerika Alliance For Health, Physical Education and Recreation 1958 &
1965). Kajian ini telah menggunakan tujuh item ujian iaitu mendagu, bangkit
tubi, kaki lurus, lari ulang alik (4 x 30 kaki), lompat berdiri, lari landas
50ela, membaling bola sofball dan lari atau berjalan 600 ela. Tetapi pada tahun
1976, AAHPERD telah memperkenalkan “Youth Fitness Test” untuk mengenal pasti
beberapa ujian yang terdahulu yang perlu dibaiki atau dihapuskan. Pada tahun
1976, AAHPERD telah menjalankan satu kajian dan telah menghasilkan norma ujian
kemahiran asas motor dan kecergasan fizikal untuk murid 10-17 tahun. Menurut
Ross, Pate dan Corbin (1987), ujian ini adalah ujian yang pertama bagi menguji
prestasi lakuan motor murid.
Lanjutan daripada
item ujian yang diperkenalkan oleh AAHPERD (1976), ramai penyelidik telah
menjalankan kajian perbandingan mengenai item yang sama dan mengubahsuai item
yang sedia ada. Pada tahun 1976 juga, Milne, Seefeldt dan Reuschlein telah
membuat kajian tentang perhubungan antara jantina dan gred ke atas prestasi
motor murid tadika gred satu dan gred dua. Hasil daripada kajian itu
menunjukkan semua murid dari peringkat gred ini memperoleh keputusan yang
signifikan bagi ujian yang berkaitan dengan kelajuan, kuasa dan daya tahan.
Dalam ujian ini, murid lelaki mempunyai prestasi yang lebih baik dalam ujian
ketangkasan, kelajuan dan kuasa tapi tidak pada ujian kelembutan dikuasai oleh
murid perempuan. Manakala prestasi murid tadika gred dua lebih baik berbanding
dengan murid tadika gred satu. Secara keseluruhannya, prestasi murid lelaki
adalah lebih baik berbanding murid perempuan bagi setiap gred dalam ujian
perlakuan motor.
Menurut Mc Cullagh,
Stient dan Neiss (1990), pelajar yang lebih tua di sekolah rendah dapat
melakukan aktiviti kemahiran motor yang lebih baik berbanding dengan pelajar
yang lebih muda. Branta (1982), juga memperoleh dapatan yang sama di mana
beliau mendapati bahawa kumpulan pelajar sekolah rendah yang lebih tua
mempunyai prestasi lakukan kemahiran asas motor yang baik. Perkara ini berlaku
kerana pelajar tersebut mempunyai kelebihan tisu-tisu otot, kepanjangan ruas
tulang, kecekapan koordinasi, kuasa otot dan kekuatan otot yang meningkat baik.
Selain itu, pelajar yang mengalami perkembangan fizikal yang lebih awal
menunjukkan kelebihan dalam aktiviti larian pecut, membaling dan memukul bola.
Ini jelas menggambarkan bahawa faktor umur memberi pengaruh terhadap prestasi
kemahiran asas motor.
Prestasi lakuan motor
boleh dipengaruhi oleh perubahan biologi yang berbeza pada murid. Perkara ini
telah dirumuskan oleh Thomas dan French pada tahun 1985. pengaruh persekitaran
yang berbeza di antara murid lelaki dan perempuan juga boleh mempengaruhi
prestasi dalam perlakuan motor mereka. Bentuk alatan, jenis permainan dan
kemudahan yang disediakan oleh ibu bapa, guru dan masyarakat juga boleh
membezakan perlakuan motor di antara murid lelaki dan perempuan (Morris, 1981).
Di sini kita dapat lihat, bahawa kanak-kanak lelaki mempunyai otot lengan yang
lebih kuat berbanding dengan kanak-kanak perempuan. Faktor-faktor biologikal
seperti berat badan, komposisi badan dan diameter sendi mempengaruhi prestasi
kanakkanak perempuan. Dalam balingan pula, kanak-kanak perempuan tidak dapat
membuat balingan sejauh kanak-kanak lelaki kerana tahap perkembangan dan corak
pergerakan mereka kurang diberi galakan dalam latihan.
Dalam mengenal pasti
faktor imbangan, Whelan telah melaporkan tentang faktor yang berhubung dengan
kajian Bass iaitu tindak balas kinestetik am, fungsi vertikal semi circular
canal, ampurlar sensiviti dan juga pemusatan mata. Wlelan mendapati tahap
imbangan orang buta dan orang yang normal penglihatan adalah berbeza. Bagi orang
buta mereka masih boleh mencapai imbangan melalui deria dengar dan juga
sentuhan (di petik daripada Johnson dan Nelson, 1988).
Cratty (1966), pula
mendapati bahawa kanak-kanak lelaki yang berumur bawah enam tahun tidak
mempunyai kemahiran imbangan yang baik lagi. Di mana melalui kajian beliau
mendapati bahawa kanak-kanak lelaki ini tidak dapat melakukan dirian dengan
menggunakan satu kaki ketika sebelah mata ditutup dengan baik. Oleh itu mereka
akan mempertingkatkan lagi kebolehan mereka ini dari masa ke semasa. Oleh itu,
umur didapati mempunyai perkaitan dengan kebolehan mengimbangkan badan. E.J.
Spamer (1985), dalam kajiannya telah mendapati bahawa latihan yang spesifik
mempunyai perkaitan dalam pembelajaran motor. Hasil dapatan kajian menunjukkan
perbezaan yang signifikan dalam kemampuan di kalangan kumpulan eksperimen yang
berbeza dan menerima pelbagai jenis latihan. Perbezaan didapati pada semua
kumpulan peringkat umur.
Penguasaan kemahiran
motor boleh dicapai dengan sempurna melalui latihan yang dibuat samada secara
formal atau tidak formal. Ini telah dibuktikan dalam kajian yang dilakukan oleh
Paul Dunham, Jr., Trey Dunham dan Timothy Andrew Dunham (1988). Dalam kajian
ini pengkaji telah memilih seramai 51 orang sampel gred 1 di Kinona Primary
School, Papua New Guinea. Hasil dapatan yang diperolehi daripada kajian ini
menunjukkan latihan yang tersusun dan spesifik dapat memberikan kesan yang
signifikan dalam membentuk sistem kemahiran di kalangan pelajar.
Dalam kajian yang
dijalankan oleh Jerry R.Thomas dan Karen E.French (1985), mereka telah
mendapati terdapat perbezaan dalam pelakuan motor antara lelaki dan perempuan
mengikut umur. Dalam hasil kajian yang mereka lakukan, mereka tidak bersetuju
bahawa wanita tidak boleh mempunyai kemahiran yang tinggi dalam beberapa jenis
sukan, apa yang penting ialah pemilihan mereka dalam jenis sukan yang hendak
disertai yang mana ianya melibatkan perbezaan dari segi faktor biologi.
Rowe dan Evans
(1994), mendapati peserta yang mempunyai mata (retina) yang gelap (coklat dan
hitam) mempunyai prestasi yang tinggi terhadap aktiviti yang memerlukan reaksi
yang tinggi (memukul bola yang dibaling atau di lantun) berbanding dengan
peserta yang mempunyai retina mata yang cerah (biru, hijau dan hazel). Mereka
turut memperolehi bahawa prestasi peserta lelaki lebih baik jika dibandingkan
dengan prestasi peserta perempuan muda dalam aktiviti memukul bola ke hadapan.
Pukulan mereka juga turut dipengaruhi oleh warna bola yang hendak dipukul iaitu
bola biru lebih baik berbanding dengan bola berwarna kuning atau hijau.
Manakala Morris
(1976) pula melaporkan bahawa warna yang kontra (contrasts) antara bola dan
latar belakang mungkin mempengaruhi tindak balas bagi persepsi motor. Bola
warna biru dan latar belakang putih merupakan padanan kontra yang baik.
Pissanos, Moore dan Reeve (1983), menjalankan kajian keatas 80 orang peserta
untuk melihat kesan umur, jantina dan komposisi badan ke atas prestasi
kemahiran motor. Beliau mendapati umur memainkan peranan penting dalam
keupayaan prestasi perlakuan kemahiran motor ke atas ujian kemahiran asas motor
(Pate, ross, Dotson dan Gilbert, 1985).
Satu lagi kajian yang
dijalankan oleh Morris, William Atwater dan Wilmore (1982) berkaitan dengan
kesan umur dan jantina ke atas prestasi kemahiran asas motor. Kajian ini
dijalankan ke atas pelajar lelaki dan pelajar perempuan yang mempunyai umur
yang sama. Hasil kajian mendapati bahawa pelajar lelaki dan perempuan tersebut
memperolehi skor yang hampir sama dalam ujian membaling. Manakala didapati
bahawa pengaruh umur juga signifikan dalam kemahiran menangkap dan
keseimbangan. Menurut pendapat Eaton dan Erns (1986), faktor biologi memainkan
peranan dalam perbezaan jantina semasa mlakukan aktiviti lakuan motor. Mereka
mendapati lelaki lebih aktif jika hendak dibandingkan dengan perempuan.
Penulis memohon maaf sekiranya terdapat kesilapan yang dilakukan terutama dari segi nahu dan ejaan yang digunakan. Penulis mendapatkan bahan ini melalui pensyarah di Jabatan Pendidikan Jasmani dan Pendidikan Kesihatan menerusi blog kami. Terima Kasih.
Rujukan:
http://pendidikanjasmanikesihatansainssukan.blogspot.com/2011/04/kajian-berkaitan-perkembangan-kemahiran.html.
Diakses pada 29 Ogos 2011.
Tiada ulasan:
Catat Ulasan